3,5 weken is behoorlijk lang, misschien wel langer dan ik ooit ergens ben geweest. En het kwam op het juiste moment. Van stad naar stad, van plek naar plek reizen en dan alle hoogtepunten bezoeken, put je behoorlijk uit. Ik verlangde naar een mooi strand, een beetje snorkelen en reizen in een lager tempo. De Filipijnen kwamen op het juiste moment.
Het was wel even omschakelen. Ik vertrok vroeg vanuit Tokio, waar alles heel goed geregeld was. De netheid van Japan en het efficiënte vervoer waren een schok voor me toen ik op Cebu landde. Allereerst was er de temperatuur, natuurlijk veel warmer en voor mij aangenamer. De eerste plek waar ik naartoe zou gaan, was Moalboal. De chaos in het verkeer en de chaotische manier van doen in de Filipijnen vergden een andere mindset. Eerst deed ik 1,5 uur over de rit van het vliegveld naar het busstation om vervolgens een streekbus van 4 uur te pakken. Maar het went, moet ik zeggen, als je het langzamere tempo omarmt en respecteert.
Moalboal
Moalboal was vooral ontspannen. De eerste dag niet veel gedaan: laat uit bed, een boek lezen op het strand, een uurtje snorkelen en dan weer eten. Ik leerde een paar Nederlanders in Moalboal kennen en trok met hen op naar een ander strand, deden een pubquiz en aten lokaal zonder dat het te duur was. Moalboal is een leuk plaatsje met veel toeristen, maar als je de juiste plekjes zoekt, kun je nog mooie plekjes vinden in verborgen steegjes of aan afgelegen stranden.
Siquijor
Vanuit Moalboal reisde ik naar Siquijor. Dat was behoorlijk omslachtig, zeker als je eiland wilt hoppen. Eerst een taxi naar Lilaon, vervolgens met de veerboot naar het eiland Negros Oriental, daarna een trike-taxi naar een andere haven en daar weer de veerboot nemen die 1,5 uur oversteekt naar Siquijor. Daarna nam ik een trike-taxi naar het hostel. Siquijor is een heel rustig eiland, toeristisch maar goed verspreid. Ik verbleef in een hostel dat naar mijn mening het beste was waar ik ooit ben geweest, niet alleen qua faciliteiten maar ook qua personeel. Ze wilden duidelijk dat reizigers zich welkom voelden en contact maakten met elkaar en andere reizigers. Je kunt Siquijor in een paar uur rondrijden met bezienswaardigheden zoals watervallen, ondergrondse waterrivieren, duik- en snorkelplekken, en natuurlijk stranden. Vooral Paliton Beach vlakbij het hostel valt onder de categorie cliché bountystrand met palmbomen en prachtige zonsondergangen.
Chaos op de ferryterminal
Vanuit Siquijor had ik 1 nacht in Cebu City geboekt voordat ik met het vliegtuig naar het eiland Coron zou gaan. Maar van het eiland afkomen bleek nogal een uitdaging door een tyfoon die mijn reisschema in de war schopte. Gelukkig kon ik nog een nacht in het hostel blijven. Maar ik moest de volgende dag mijn vlucht halen in Dumaguete, wat 1,5 uur met de veerboot was. De dag na de tyfoon was het chaos bij de ferry terminal. Iedereen wilde van het eiland af. Gelukkig had ik een paar Filipino’s leren kennen die de situatie begrepen en de taal spraken. Midden in de chaos moesten we ‘s ochtends vroeg om 08.00 uur 3 uur wachten, en rond 11.00 uur hadden we toch onze tickets voor de snelle veerboot naar Dumaguete. Als je later dan 10.00 uur kwam, was je te laat, want alle veerboten waren uitverkocht. Met ruim van tevoren op het vliegveld nam ik het vliegtuig, en in een half uur stond ik weer op Cebu City Airport. Cebu City kun je eigenlijk gewoon overslaan; het is een vieze, drukke en chaotische havenstad.
Van Coron naar El Nido
Vanuit Cebu City landde ik de volgende dag op Coron, het mooiste deel van mijn reis op de Filipijnen, een archipel van kleine eilandjes met prachtige witte stranden, blauwe zee en ongerepte palmbomen. Coron is op zichzelf een leuk stadje waar je tours kunt doen naar verschillende snorkelplekken en de binnenmeren van andere eilanden, zoals Barracuda Lake, kunt bezoeken. Maar het mooiste moest nog komen. Ik had een 3 dagen 2 nachten expeditie van Coron naar El Nido. En dat was voor mij het mooiste wat ik ooit heb gedaan. Het werd ook aanbevolen door verschillende reizigers. Het brengt je naar verlaten eilanden zonder andere reizigers in de buurt. Je bent slechts met 12 personen (+ 7 bemanningsleden van Buhay Isla, de touroperator). Er heerst een ontspannen sfeer omdat er geen telefoonverbinding is en er echt contact wordt gemaakt met elkaar. Daar houd ik van. Volleyballen op verlaten stranden en daarna snorkelen en zwemmen naar de boot. Onze favoriete passagier was eigenlijk de puppy van de kapitein, een paar maanden oud. Die smolt echt onze harten. Prachtige zonsondergangen terwijl je in een hangmat hangt, zonder iemand om je heen, en eindeloos naar de golven staren… het leven kan soms zo prachtig en eenvoudig zijn. De slaapplekken waren perfect in kleine, goed verzorgde huisjes. En het eten was perfect: super lekker en vers bereid.
El Nido en Port Barton
Eenmaal aangekomen in El Nido ben ik maar een nacht gebleven. Ik weet dat je veel mooie dingen kunt doen in El Nido, maar ik had weer behoefte aan wat minder activiteiten dan in het drukke centrum van El Nido, waar ik werd overladen met prikkels. Misschien komt het ook omdat je 3 dagen op een boot hebt gezeten. Maar El Nido spant echt de kroon van topdrukte (en het is niet eens hoogseizoen). Dus besloot ik maar naar Port Barton te gaan, een klein havenstadje met minimale faciliteiten dan een perfect hostel en een paar restaurants en bars aan een verlaten strand. Weer hangen in een hangmat en lekker een boek lezen.
Puerto Princesa
Wat ik wel had, was… omdat ik 2,5 weken lang continu hetzelfde zag: palmbomen, strand en blauwe zee, en 2,5 week hetzelfde deed, begon ook saai te worden. Dus Puerto Princesa en Manila kwamen op het juiste moment. Midden in de stad vond ik het fijn om weer de chaos mee te maken. Vanuit Puerto Princesa heb ik ook nog een tour gedaan naar de grootste ondergrondse rivier van de Filipijnen. Een enorme lange grot waar je met de boot doorheen kunt varen. Echter, we moesten lang wachten door de drukte en vergeleken met wat ik in Vietnam en Laos had gezien, vond ik het qua prijs niet echt waard; het kostte me 40 dollar. En ik had er stiekem wel iets meer van verwacht. Maar ik was slechts 1 dag in Puerto Princesa. De dag erna ben ik naar Manila vertrokken.
Manila
Normaal gesproken zou ik zo’n megastad als Manila willen vermijden. Via mijn ouders en contacten kon ik bij Rolf blijven slapen, een Nederlander die al jaren met zijn vrienden en kinderen in Manila woont. Ik vond het superleuk om bij ze te mogen blijven slapen. Daarnaast stond oud & nieuw voor de deur. Ik kreeg een kijkje in het dagelijks leven en kon zien hoe de Filipino’s oud en nieuw vierden. Ik kan je vertellen, met heel veel eten. Zoveel dat je dagen vol zit. Maar dat valt onder gastvrijheid. Dat begon al ergens in de middag, nadat we laat wakker waren geworden en aan de brunch zaten. Daarna gingen we nog even zwemmen en terwijl we eten bereidden voor de avond, zongen we al liedjes. Rond een uur of 9 ‘s avonds kwamen een aantal familieleden langs, waar we weer gingen eten en karaoke gingen doen. Ik moest er zelf ook aan geloven. Ik denk niet dat ik geschikt ben voor X-factor of The Voice. Ik heb de filmpjes teruggekeken, en de muziek klonk niet zuiver. Maar daar gaat het ook niet om. Het gaat om de gezelligheid en het samenzijn met elkaar. Ook in de Filipijnen wordt er (veel) vuurwerk afgestoken en wordt er veel lawaai gemaakt met toeters. Iets met kwade geesten verdrijven, begreep ik.
Op nieuwjaarsdag zijn we eind van de middag Manila gaan bezichtigen. Het is een stad van contrasten. Aan de ene kant heb je het meest hypermoderne financiële district en winkelcentra, en aan de andere kant van de snelweg liggen de sloppenwijken. Manila heeft ook een oude stad waar de Spanjaarden de stad hebben opgebouwd. Maar dat is zo verloederd en verouderd. Dat is zonde, want dit zou de plek moeten zijn waar toeristen moeten rondhangen, waar de hostels en hotels zouden moeten zitten. Maar die bevinden zich meer in een ander gedeelte van de stad, waar de winkelcentra staan. Misschien komt dat nog ooit, als er geld is.
En nu zit ik hier op de laatste dag in de Filipijnen deze blog te schrijven voordat ik naar Borneo vertrek. Borneo is van een totaal andere orde. Ik denk dat er weinig van zwemmen terecht gaat komen, want ik zal midden in de jungle zitten.
No Comments