Het loopt bijna tegen het einde van mijn lessen hier in China. Nog 1 weekend knallen en dan ben ik klaar en dan zit mijn tijd in China erop. Het is best snel en abrupt. Vooral als je bedenkt dat ik zondag nog 8 uur les moet geven en dan de dag erna zit ik op het vliegtuig naar Incheon, Zuid-Korea. De eindopdrachten moet ik dan in Korea of op het vliegveld beoordelen. Best raar voelt het eigenlijk want dan heb je niet helemaal correct afscheid genomen van de studenten.
Even terugblikken de intense weken. Het werk in Nederland stopte precies op 31 oktober en ik gaf mezelf weinig tijd om te acclimatiseren naar de reis toe. Bewust omdat ik meteen moest lesgeven in dat weekend. Ik vloog van Amsterdam op Xiamen en daar moest ik overstappen. Ik had al van te voren met mijn contact persoon erover gehad dat mijn overstap tijd van 2 uur veel te kort is. In China geldt de regel dat je bij overstappen bij een binnenlandse als buitenlandse vlucht altijd door de immigratie moet en dat duurde al een uur. Het inchecken duurt opnieuw heel erg lang omdat tijdens het inchecken al opgelet wordt of je geen batterijen of deodorant met luchtdruk mee mag nemen. Uit ervaring weet ik dat er heel veel mensen daar geen rekening mee houden dus dat duurt minstens een uur als je maar 6 mensen voor je hebt. Nu was mijn vlucht in Amsterdam ook een uur vertraagd dus dat ging het al niet worden. Gelukkig werd ik op de volgende vlucht gezet 5 uur later. Ik kwam laat in Zhengzhou aan en checkte in, in een hotel. De volgende dag werd ik naar de campus gebracht waar ik in een van de kamers zat. De kamer was erg basic, verouderd en ik zat niet net als de rest van de (voornamelijk) Poolse docenten in een appartement. Voordeel was dat alles 5 minuten lopen is, de kantine staat naast mijn gebouw terwijl de Poolse docenten elke keer 15 minuten moeten lopen.
Het lesgeven is eigenlijk als vanouds. Grote klassen, veel luie studenten, die ja zelfs slapen in mijn klas. De ervaring leert van de vorige keren is dat je beter de energie kan steken in de studenten die het wel leuk vinden. Ik geef Visual Dynamics. Dat is een creatief vak en je kan er alles onder verstaan. Van kleurgebruik, design, eigen expressie, fotografie enzovoorts. Het is deels theorie en deels praktijk. Het is verplicht om minimaal 50% aan theoretische lessen te geven… ik zou het zelf erg saai vinden. Dus probeerde ik mijn lesprogramma op te leuken door het wat interactiever te maken en af te wisselen met de vele video’s en voorbeelden uit bekende films om zo bijvoorbeeld kleurgebruik en psychologie van kleuren duidelijker te maken. Dat de klas die ik voor mij heb erg getalenteerd is in tekenen was me wel duidelijk ze mogen dan niet zoveel aandacht schenken aan de theoretische college’s maar als ze aan de slag gaan dan zie ik de mooiste creaties ontstaan. Ik blij dat ik geen ‘digitaal vak’ heb ze moeten ouderwets met potlood en papier aan de slag dat is goed voor hun ontwikkeling in Visual Dynamics. Als ze iets op de computer doen dan kopiëren ze vaak een plaatje en zeggen ze dat ze het gemaakt hebben. Nu heb ik meer zicht op dat het werk ook daadwerkelijk van hun is.
Wat moet ik in China als ik geen trips maak? Zhengzhou is niet zo heel spannend als je het zou vergelijken met Chongqing waar ik een heel jaar zat. Maar er zijn genoeg leuke plekken om langs te gaan zoals Erqi square midden in het centrum, de diverse musea, parken en andere interessante gebouwen. Maar de mooiere plekken zijn meer buiten Zhengzhou te vinden. Zo ben ik naar Huanghe park geweest. De mensen die het programma Wie is de Mol volgen herkennen met name de twee enorme hoofden uitgehakt in de rotsen: Yan en Huang. Maar de mooiste trip in China is toch Beijing. Ik was nooit in de Chinese hoofdstad geweest… nou ja 4 jaar geleden kwam ik daar met de trein aan en moest ik meteen naar het vliegveld. En dat telt natuurlijk niet. De modernisering is in een sneltreinvaart door China geraasd zo ook de hogesnelheidslijnen die in een paar jaar tijd door heel het land zijn aangelegd. Zo ligt Beijing bijna 1000 kilometer verderop met de bullettrain ben je er binnen 2,5 uur.
Beijing is niet net als Shanghai en Chongqing een moderne stad met veel hoogbouw. Naast dat het politieke centrum is van China is het eerder een traditionele Chinese stad met veel historische plekken. We hebben de ‘Forbidden city’ gezien die tot 1925 verboden was om te betreden. Maar nu een van de hoogtepunten is die je moet bezocht hebben. Daarnaast hebben we onze eer gebracht aan Mao Zedong die opgebaard lag in het Mausoleum aan het Tianenmen plein. Ik reisde samen met Piotr een van de Poolse leraren die ik ken sinds 2018 hij is een architect. We bezochten daarom ook vele gebouwen met architectonisch design zoals het nationaal museum, het hoofdkantoor van de Chinese Televisie (gebouwd door Rem Koolhaas) en het Olympisch park met onder andere het Vogelnest het Olympisch stadion. De volgende dag was toch wel het hoogtepunt om naar de Chinese muur te gaan. Ik geef al sinds 2016 les in China en ik had nooit de kans gehad om een van deze wereldwonderen te bezoeken. Hoewel het laagseizoen was waren er best veel toeristen op de been op een van de toeristische plekken: Badaling Great Wall. Maar goed dat was het beste bereikbaar. En de verhalen zijn waar het gebouw is immens, indrukwekkend en echt technisch hoogstandje uit de oudheid. Wat me vaak opvalt is dat op deze plekken de beveiliging erg streng is. Ik heb heel vaak mijn paspoort moeten laten zien, niet alleen als je tickets boekt dat het vaak op je paspoortnummer gaat maar ook als je het land’s meest gewaardeerde plekken wil bezoeken dan moet je 3 keer door de beveiliging om uiteindelijk naar de plek zelf toe te kunnen gaan.
China is een land van vele tradities, miljoenen mensen. De natuur is er prachtig, de ongekende historie die al teruggaat naar 6000 jaar voor Christus. Toen in west Europa brons ontdekte om diverse sieraden en wapens te maken handelde de vele dynastieën al duizenden jaren met de regio met technologieën die de tijd ver vooruit waren. Maar de modernisering heeft ook hier een inhaalslag gemaakt. Nog steeds is China de tijd ver vooruit. Mobiele betaling is er al sinds 2014 (bij ons pas sins 2020). Met alleen cash betalen gaat bijna niet meer in de kleinere winkels. Dus wordt gedwongen om te betalen met mobiel. Gelukkig kan je dit jaar je creditcard koppelen. Alles gaat via je mobiel. Treinkaartje met QR code, de metro abonnement met QR code, betalingen met de taxi en supermarkt alls gaat met Wechat of Alipay. Gelukkig liggen de fees lager en zijn de kosten voor maaltijd rond de 1 euro. Ook gezichtsherkenning is meer gebruikelijk door de betalen in de supermarkt of als je een kluisje wil huren in het zwembad. Reken maar dat dit ook onze kant op komt.
Klinkt gek maar ik kom over een paar semester weer graag terug naar Zhengzhou er zijn nog zoveel plekken die ik nog niet bezocht heb in zowel de provincie Henan en China in het algemeen. En oh ja tuurlijk staat Chongqing nog steeds op mijn lijstje.
No Comments