Salkantay trekking – uitgebreid verslag

10 juli 2015 – Cusco – Mollepata – Soraypampa (3900 m)

4 uur opgestaan om mijn spullen bij elkaar te zoeken en uit te checken in het Niños hotel. Een ideale voorbereiding was het niet aangezien ik de dag ervoor vanuit Ollantaytambo kwam. Rond 4.45 kwam een van de gidsen mij ophalen. Iets verderop in de straat stonden 3 andere personen te wachten. Samen zijn we naar de bus gelopen. Het bleken 2 Amerikaanse meiden te zijn en 1 Nederlandse jongen. Veelal gepraat over onze ervaringen. Het duurde even voordat de bus ging rijden omdat we nog op een aantal personen zaten te wachten. De bus zat helemaal vol ongeveer 50 man. Traag reed de bus Cusco uit richting Mollepata. Ik zag op een bord ‘Capital del Trekking’ staan. In Mollepata kregen we een karig ontbijt voorgeschoteld maar ik leerde wel een aantal mensen kennen die ik tijdens de trekking steeds weer tegen zou komen. Zo leerde ik 2 Amerikanen kennen uit de staat Colorado en 2 meisjes uit Duitsland. Na het ontbijt was het tijd om de bagage te wegen die op paarden gaan. Ongelofelijk wat sommige meenemen. Ik had alleen het hoognodige meegenomen die ik tijdens de Annapurna trek mee had genomen. Niet meer dan 5 kilo geloof ik. Sommige namen meer dan het dubbele mee. Het duurde een uur voordat alles gewogen was. Terug weer de bus in om naar Marco Casa te rijden waar we onze daadwerkelijk trekking konden beginnen. In de bus was het duidelijk dat ik bij een andere groep zat (van dezelfde organisatie). Een grote groep van rond de 25 man.

De gidsen en het tempo

Er waren 3 gidsen in onze groep. Edwin, de hoofdgids en Roberto en Franco. De start ging best traag. Ik ben een redelijk snelle loper maar je had ook mensen die het nooit gedaan hadden. Maar om de 20 of 30 minuten hadden we wel een pauze. Wat bij sommige trekkers een beetje begon te irriteren vooral bij de meest ervaren trekkers. Het landschap was trouwens wel adembenemend. Het zicht op de Humantay (5917 meter) was overal te zien waar je ook liep. Uit eindelijk werden we ‘los gelaten door de gidsen en konden we doorlopen. Het was nog 2 a 2,5 uur doorlopen naar Soraypampa onze eerste camping site. Tijdens de tocht liep ik vooraan met een aantal Fransen en Duitsers. Het laatste stuk in Soraypampa moesten we gestaag omhoog. De laatste 500 meter in de lengte (dus niet in de hoogte dat was volgens mij maar 150 meter) waren zwaar omdat we boven de 3700 meter waren. En ik weet nog goed hoe zwaar ik had bij MBC in de Himalaya. Iedereen lag uitgeteld op het gras om bij te komen. We konden onze spullen droppen in de tenten en genieten van de lunch. Na de lunch hadden we een op tie om naar Humantay lake te gaan. Een meer op 4200 meter. Ik wist van te voren dat het zwaar zou zijn. En dat was het ook. Dit loop je niet ‘even’. Maar na een tocht van 1,5 uur kwamen we bij het meer op de achtergrond rees de enorme Humantay als een muur van natuurlijk steen bovenuit. En half uur daar gebleven en terug gegaan. Genoten van het diner en ik leerden de groep beter kennen. Zo leerde ik Brazilianen, Duitsers, Amerikanen kennen. Een leuke groep die het beste ervan probeerde te maken. ’s avonds was het koud maar ik had me daar gelukkig op voorbereid. Thermische kleding en je slaapkleding daar overheen en in je slaapzak voor -10 C.

11 juli 2015 – Soraypampa (3900 m) – Salkantay Pass (4600 m) Huayracmachay – Chaullay (2800 m)

De volgende ochtend werden we vroeg gewekt om 5 uur precies. Ik sliep in mijn tent samen met een Colombiaan. We kregen om wakker te worden Coca thee en daarna was het pakken geblazen. Ik wist dat we de Salkantay pass over moesten dus zo min mogelijk bagage was noodzakelijk dus liet ik mijn slaapzak achter voor de paarden. Iedereen zag er koud en vermoeid uit. Sommige hadden een slechte nacht achter de rug gehad omdat ze geen goede slaapzak hadden. Of wakker werden gehouden door het gesnurk van anderen (toch wel eens goed om slechthorend te zijn).

De Salkantay berg pas

Na een speech van onze gids Edwin werd onze groep omgedoopt tot Cucaracha (kakkerlakken) groep met die instelling zijn we de Salkantay pass overgegaan. Zoals Edwin zei iedereen moet zijn eigen tempo aanhouden des te beter is dat voor je eigen conditie. Eerst ging het gestaag omhoog en ik hield mijn pas al in. Niet om in ademnood te komen maar om zo veel mogelijk energie te sparen voor het laatste stuk. Daarna was een stuk recht vervolgens een zigzag weg omhoog en weer een plat stuk om 4400 meter. Daar hadden we met zijn allen een grote pauze genomen. We konden de Salkantay berg (6271 meter) bijna aanraken zo dichtbij is het nu. Wat me opviel is at er op deze hoogte geen sneeuw was terwijl het midden in de winter is. Waar het in Nepal wel het geval was. De zigzag weg was zwaar maar als je een bepaald ritme te pakken heb en weinig pauzes neemt maar wel veel drinkt gaat het best lekker. Het laatste stuk, nog 200meter te gaan, viel ontzettend tegen. De lucht is nog ijler met nog minder zuurstof. Het leek net alsof de top steeds verder weg was. Nog langzamer dan voorheen ging ik omhoog. Het was tevens ook nog een stuk steiler. Uiteindelijk kom je dan toch aan op het hoogste punt van 4600 meter. Hoger dan ik zelf ooit gelopen heb. Hoger dan de Annapurna trek. Een kale vlakte zonder sneeuw waar de zon fel scheen en alleen maar bergen om je heen hebt. De besneeuwde bergtoppen van de Humantay en de Salkantay zo hoog maakte op mij een diepe indruk. Als lokaal gebruik legde ik daar ook een steen weg die ik in het begin van de dag op had gepikt. Het was eventjes uitrusten de nodige foto’s maken en genieten van het uitzicht. De top hadden we gehaald binnen de 3 uur terwijl we daar 4 uur de tijd voor kregen. Er was dus tijd voor een optionele route naar het meer. Salkantay lake en dat zag er indrukwekkend uit. Wat me doet denken aan de meren tijdens de Tongariro Alpine crossing. Maar dit is veruit het meest blauwe meer die ik gezien heb. Overigens ook best een lastige tocht vanwege het gebrek aan zuurstof. Eenmaal terug bij de Salkantay pass nog een paar laatste foto’s en konden we de weg naar beneden vervolgen. Onderweg hoorde ik nog een gerommel hoog boven de Salkantay was er een lawine ontstaan. Vol fascinatie zat iedereen, net als ik overigens te kijken. Wat me terug doet denken aan de Lawines in de Annapurna regio waar daar echt een reëel gevaar is.

De afdaling

De tocht gaat 2 uur naar beneden naar Huayracmachay in de Vallei. De tocht naar beneden was zwaar maar meer zwaar in de zin van dat mijn snacks en eten op was. Mijn benen begonnen te verzuren en de weg naar beneden is vaak lastiger dan omhoog. Zeker met al die losse stenen was het lastig lopen als uitkijken geblazen dat je niet wegglijd. In Huayracmachay was iedereen weer aan het uitrusten om vervolgens op het eten te storten. De Franse jongens die gisteren een grote mond hadden dat we teveel pauzes hadden en niet vlot doorliepen waren nu wat milder. Sterker nog 1 van hen had hoofdpijn en was misselijk. Na een siësta van een half uur was het nog 3 uur afdalen naar Chaullay. Ik liep samen met Micheal een Duitser voorop. De rest was blijkbaar een stuk langzamer. Samen met een van de 3 gidsen liepen we 2 uur aan een stuk naar Chaullay waar we rond een uur of 4 aan kwamen. Ruim een uur nadat we daar waren kwamen de eerste wandelaars binnen druppelen. Ook hier weer genoten van de het diner. De sfeer was een stuk gezelliger omdat iedereen veilig en wel het hoogste punt had bereikt en af was gedaald. Er was ook een Amerikaans stel die minder vitaal waren en zich met de paarden omhoog lieten brengen maar wel zelf moesten afdalen. Na een lekker biertje vroeg mijn tent in gegaan om te gaan slapen

12 juli 2015 Chaullay (2800 m) – Sahuayaco – Santa Teresa (1650 m)

We namen afscheid van de pakpaarden omdat het meest moeilijke stuk gehad hadden. En gaven de eigenaren van de paarden nog een fooi mee. De bagage ging dit keer in de bus. Veruit een van de makkelijkste hikes was vandaag. Dat mocht ook wel omdat iedereen twee loodzware dagen in de benen had. Het was een makkelijke hike van een weg die omhoog en naar beneden ging. Onderweg hadden zelfs wandelaars nog de kracht om nog een potje te voetballen. Ik deed ook mee maar het viel me toch best tegen om nog goed te ademenen boven de 2000 meter en met spierpijn van 2 dagen zware trekking. Maar het was wel leuk en het verstrekt het groepsgevoel alleen maar. Nog 3 uur wandelen kwamen kon met kiezen om 10 minuten met de bus naar Sahuayaco gebracht te worden of een half uur te lopen. Ik koos eerder voor lopen. Als je toch een trekking boekt, dan alles lopen wat er te lopen valt, toch? In Sahuayaco de lunch gegeten. Vanuit hier konden we alleen nog maar met de bus naar Santa Teresa.

Thermische baden en een moeilijke chauffeur

Vanuit Santa Teresa hadden we een optionele toch Cocalmayo. Cocalmayo staat bekend om zijn thermische baden. We hadden nog een probleempje met de chauffeur. De optionele bustocht kost per persoon 10 Soles. Geen probleem zou je zeggen iedereen had betaald. Maar tijdens het diner was de chauffeur ervan overtuigd dat wij (als groep) te weinig betaald hadden. Zelf van overtuigd dat we dat niet hadden was het nogal een gesteggel. In Zuid Amerika vragen ze niet meer dan de helft voor zo’n bustocht. Dus de bestuurder had al genoeg winst gemaakt. We besloten de 40 Soles die we nog moesten betalen daarvan de helft aan hem te geven. De andere helft mocht hij uitzoeken. De gids gaf hem uiteindelijk nog 20 Soles voor de compensatie (en waar hebben we het over dat is niet meer dan 7 euro). En ik moet zeggen dat ik daar echt aan toe was. Ten eerste goed voor de spieren die door het warme bad los kwamen en ten tweede voor de ontspanning. Als je erin bent geweest voel jeje gelijk ook een stuk schoner. Die avond hadden we nog een goed diner en een kampvuur. Er was ook muziek. Er waren ook andere groepen hikers van andere organisaties die ook bij het kampvuur waren. Het werd een gezellige avond met wat bier en tequila gingen de heupen vanzelf swingen. Zeker als het Zuid Amerikanen zijn. Die kunnen toch een partij plezier hebben. Dan zijn wij Europeanen behoorlijk stijve harken. Maar ik heb het altijd een fascinerende cultuur gevonden dus liet ik me leiden tijdens diverse Salsa songs door Zuid Amerikanen. Hoewel het gezellig was wilde ik het niet te laat maken omdat ik wist dat er nog een lange wandeltocht voor de boeg stond.

13 juli 2015 Santa Teresa (1650 m) – Hidroelectrica – Aguas Callentes (1900 m)

Dat we inmiddels zijn afgedaald merkte ik wel want ik was een paar keer gestoken door muggen ondanks mijn muggenspray. Met het feestje in mijn achterhoofd was het toch weer over aan de orde van de dag. Sommige hikers hadden het wel erg laat gemaakt om door te feesten rond een uur of 1. Maar als je dan om 6 uur er weer uit moet is het best een korte nacht en een zware ochtend. De hikers hadden een aantal opties vandaag. 1 uur in de bus zitten naar de Hydro elektrische centrale en vanuit daar lopen nar Aguas Callentes. Of alles lopend doen Of eerst een leuke activiteit met de Zip line te doen en dan vervolgens je weg vervolgen bij de Hydro elektrische centrale. Ik koos toch om alles te lopen. Ik ben meer van de pure wandeling als je kan lopen moet je het lopen vond ik. Dat sommige mensen een beetje klaar met wandelen waren snap ik ook wel als je een leuk feestje van te voren heb gehad. 4 van onze groep inclusief mijzelf hadden het er voor over om te gaan wandelen met Franco de gids. Een lange tocht langs een verlaten zandweg door de bergen. Met minder man maar wel fanatieke hikers lag het tempo ook een stuk hoger. Zelf moeite om het allemaal bij te houden. Waarschijnlijk ook door de alcohol van te voren. Na 2 uur lopen van een tocht van 7 km kwamen we aan bij de Hydro Elektrische Centrale dit is tevens het beginpunt van Machu Piccu national park. Van ver zagen we de rotsen en de bergen die kaarsrecht boven alles uit steken een indrukwekkend gezicht. Na het inschrijven bij het begin van het park hebben een uur half uur gegeten en gerust. Het was nog een flinke wandeling naar Aguas Calientes. 2,5 uur liepen we langs een verlaten spoor door de jungle. Dat het een druk belopen spoor was, was goed te zien want er waren diverse backpackers en reizigers die we tegenkwamen. Toch was het geen makkelijk track want het lag bezaaid met stenen en er was nauwelijks vlak terrein. Maar de bergen zagen er steeds ruiger uit. Strak verticaal boven uitstekend. Tussendoor ruiste de rivier.

Aguas Calientes

Eenmaal in Aguas Calientes voelde het aan als een trip terug naar de beschaafde wereld. Veel toeristen, moderne auto’s en bussen, heel veel hotels en horeca gelegenheden. Ik ga het hier prima uithouden dacht ik zo. Omdat er nog iets mis was gegaan met de reservering bij een hetzelfde hotel werd ik een andere hotel ondergebracht. Wat weer wel gezeik gaf dat er geen reservering was. Na een paar keer bellen en wachten had ik toch een reservering in dit hotel (gelukkig maar). Ik had een private room met een badkamer. Eerst onder de douche gegaan en daarna een paar uur op bed gelegen en mijn ogen dicht gedaan. Toch maar na een paar uur Aguas Callentes verkennen. Het was een typisch toeristenstadje dus veelal is alles goed geregeld, veel kraampjes en ook veel reizigers die ik al kende van de trekking. Je hoeft maar een straat om te lopen en je komt een aantal bekende tegen. Dus besloten we eerst nog wat te gaan drinken voordat we het diner gingen houden. Tijdens het diner vertelde gids Edwin de laatste informatie over Machu Piccu. Omdat ik in een andere hotel zat was mijn kaart voor Machu Piccu niet aanwezig. Maar dat zou wel morgen zijn (het is te hopen). Ook was er geen ontbijtpakket voor mij geregeld die de rest wel had. Toen ik in mijn hotel was kreeg ik die gelukkig alsnog. Het was vroeg naar bed want dit is de meest vroeg tijd dat ik eruit moest namelijk om 3 uur. We moesten om 4.20 verzamelen.

14 juli 2015 Aguas Callentes (1900 m) – Machu Piccu (2400 m) – Machu Piccu Mountain (3000 m) – Ollantaytambo – Cusco

De laatste dag was weer een pittige wandeling. Vroeg op gestaan. Mijn nachtrust was niet perfect. Blijkbaar waren de lakens niet zo goed verschoond in het hotel want ik vertoonde overal uitslag. En ik kon het mij niet voorstellen dat het was van de muggen. Maar goed even doorbijten dan maar. Mijn tas kon ik niet in de opslag zetten dus ik had een brief geschreven bij de receptie in mijn beste Spaans (want met engels ging het niet zo vlot) dat ze mijn tas in mijn kamer in de storage room moesten leggen. Exact op het afgesproken punt gingen we om 4.20 naar de brug die toegang verschafte tot de hiking trail naar Machu Piccu. Eventjes wachten en daarna gingen de poorten open. Snel mijn kaart laten zien die ik gelukkig ’s ochtends vroeg nog gekregen had en we konden naar boven lopen. En dat viel behoorlijk tegen als je ook nog eens met twee Duitsers uit je groep mee loopt die leraar lichamelijke opvoeding zijn en alles in een record tempo konden doen. Bezweet, moe en uitgeput kwamen we boven aan. In een recordtijd van 33 minuten waar je normaal iets meer dan een uur over doet. Het pad met duizenden treden deed me denken aan de eerste dag van de Annapurna trek maar dat duurde uren en uren. Gelukkig na 33 minuten op de trap gaan zitten bij de ingang. Even bij komen en dan konden we naar binnen. Een geweldig gezicht is Machu Piccu. Het meest complete tempelcomplex die ik ooit heb gezien. Hoog boven alles uitstekend om 2400 meter hoogte. De omgeving maakt het plaatje compleet met ruige bergen meer dan 3000 / 4000 meter. De verhalen zijn inderdaad echt waar. En het was fijn om daar als een van de eerste te zijn dan is het niet zo druk en kan je in je eentje verdwalen tussen de ruïnes. Onze gids Edwin gaf voor de laatste keer zijn acte de présence. Hij vertelde over Machu Piccu en de onderdelen van het complex als ook over de inca cultuur. Een eeuwenoud complex die nog niet eens af was toen de Spanjaarden kwamen. De Spanjaarden hebben overigens nooit het complex ontdekt en hebben in tegenstelling tot andere steden zoals Cusco nooit gesloopt of beschadigd. Het is immens complex waar het gewone werkvolk woonde, de priesters aan het bidden waren in de diverse tempels en ook een militair complex was. Indrukwekkend dat zeker, zeker als je de eerste 10 minuten daar bent en de omgeving in ogenschouw neemt.

Machu Piccu mountain

Na de rondleiding had ik nog de optie om Machu Piccu mountain (Montaña Machu Piccu) te beklimmen. Het was een steile klim ik liep met 2 Duitse dames mee die bij ons in de groep zaten. Het was inderdaad een pittige klim maar omdat ik hele tijd bij die Duitsers was en zij nog veel langzamer ging dan ik gewend was, was het best een redelijke klim het duurde alleen wat langer. De Duitsers met wie ik ’s ochtend in een record tempo naar boven was gegaan had ik maar even overgeslagen ik wilde me niet nog een keer opblazen op nog zo’n steile trap. Bovenin waait de regenboogvlag fier in de wind staat. Nee en het is niet voor homo’s waar het in de Westerse wereld om bekend staat. Deze vlag is nog veel ouder het staat voor de vruchtbaarheid van de inca’s en de omgeving en tevens ook de gelijkwaardigheid onderling. De vlag van de lokale indianenstammen. Het uitzicht van Machu Piccu mountain is geweldig en gaf me ook letterlijk een figuurlijk het hoogtepunt aan van deze trek. Rond het middag uur weer naar beneden gegaan en even een tukkie gedaan. Nog een paar laatste blikken op de stad, ik was zo moe om nog door de stad heen te lopen, ben ik terug gegaan naar Aguas Callentes. Hier nog wat gegeten en de tijd gedood met een boek voordat we met de trein naar Ollantaytambo konden pakken. Het is een echte toeristen trein. Goed geregeld, gratis snacks maar wel duur. Om 33 kilometer te overbruggen doen ze daar 1,5 uur over voor 66 US dollar. Dus goedkoop was het ook niet. Er heerst eerst veel euforie en werd veel gepraat maar naar mate de reis vorderde kon je zien dat de inspanningen van de laatste paar dagen zijn tol heeft geëist en iedereen sliep. In de trein de laatste gegevens uitgewisseld met de andere trekkers en daarna in Ollantaytambo in de bus gestapt die ons 2 uur later in Cusco bracht. Een kleine wandeling naar mijn Hotel waar gelukkig het restaurant nog open was om nog na te genieten van mijn trekking.mountain

Slot conclusie van deze trek.

Om eerlijk te zijn, niets ten nadele van deze trek want het was een mooie trekking, overtreft deze trek niet de Annapurna trekking in Nepal. Dat had een aantal redenen. Uiteraard was de duur ook langer maar de omgeving was gewoonweg ruiger en meer onbegaanbaar door de sneeuw (wat ook weer gevaren met zich mee bracht). In Nepal af het me meer een back to basic gevoel waar je zonder stroom met zijn allen rondom een kachel zat met -15tot en met -20. Een avond die ik maar 1 keer had tijdens de Salkantay. Salkantay had wel de mogelijkheid om in tenten te overnachten dat is wel een leuke ervaring geweest als ook mijn persoonlijk record om een pas te belopen van 4600 meter. De Salkantay trek was na 2 dagen niet zo ‘puur’ en authentiek meer. Daar bedoel ik met name op omdat je zo snel weer terug ben in de bewoonde wereld met stroom en elektriciteit. Als ook dat er een aantal optionele ritten werden aangeboden met de bus terwijl je die ook lopend kan aan doen. Daarbij was het een stuk commerciëler door bijvoorbeeld naar de hotpools en een zip line te doen. Machu Piccu was samen met de Salkantay pass het hoogtepunt en daarom alleen al een aanrader inclusief de diversiteit van de omgeving. Het afzien doe jezelf in een bepaalde mate de een doet alles lopend zoals ik en sommigen zijn wat makkelijker en pakken de bus. Beetje jammer omdat het op sommige punten makkelijk gemaakt wordt. Echter 1 ding doet het niets af en dat is de gezamenlijke ervaring die je als groep doet bij een trekking. Al is het voor 8 dagen (Nepal), 2 dagen (Thailand) of voor 5 dagen. Het schept toch een band je maakt hetzelfde mee, de een heeft wat meer ervaring dan de ander en heeft een andere achtergrond maar je ervaart dezelfde spierpijn, dezelfde kou, dezelfde problemen met die chauffeur en daarom alleen al vond ik het een leuke ervaring om een keer met een grote groep te zijn. Aan het einde van mijn wereldreis zou ik de volgende conclusie willen maken:

Nummer 1: Annapurna Base Camp trekking – inclusief Poonhill (10 – 8 dagen)

Nummer 2: Salkantay Trekking (5 dagen)

Nummer 3: Chiang Mai Trekking (2 dagen)