Even iets anders: dove Canadese tieners
Normaal schrijf ik over mijn ontmoetingen met creatieven en mijn reisverhalen in het algemeen. Vandaag heb ik iets bijzonders meegemaakt. Momenteel ben ik in Belleville in de provincie Ontario, Canada. Jonathan is een Canadese vriend van mij en Mikael die we 5 jaar geleden ontmoet hebben tijdens het IFHOHYP Summercamp in Zwitserland. Jonathan werkt als leraar op de dovenschool genaamd: The Sir James Whitney School. Jonathan had het voor elkaar gekregen dat ik en Mikael op de school uitgenodigd waren om te vertellen over mijn wereldreis. En ze te laten inspireren dat er zoveel mogelijkheden zijn om de wereld te verkennen
Sir James Whitney School
’s Ochtends kwamen we daar aangereden bij een enorm campus wat me beetje doet denken aan het doveninstituut in Sint Michielsgestel. Het is een soort campus met meer dan 10 gebouwen. De school bestaat al sinds 1870. Het is een school voor de basisschool (elementary school) als voor de middelbare school (high school). 10 jaar geleden waren er 500 leerlingen nu nog maar 80. Veel gebouwen staan half of volledig leeg. Het imposante hoofdgebouw is waar alles gebeurd. We gingen langs de voorzijde naar binnen wat leek op een mooi kasteel of landhuis. Even aanmelden bij de receptie en snel even een korte rondleiding. De campus is niet alleen een school het is ook een soort van huisvesting voor kinderen van ver. Sommige mensen worden opgehaald met de typische gele N-Amerikaanse school bus. Maar veel kinderen en tieners blijven op de campus overnachten. Je moet voorstellen dat Canada zo groot is dat sommige leerlingen uren moeten rijden om op de plek van bestemming te komen. Er is ook een zwembad, sportzaal en sportvelden. In de school zelf is overal aan gedacht wat betreft moderen communicatie middelen. Er zijn uiteraard tolken en leraren (die ook gebarentaal kunnen). Er zijn overal TV schermen waar nieuwsitems, bijvoorbeeld dat een bepaalde groep een wedstrijd heeft gewonnen, van de dag worden doorgenomen volledig in gebarentaal. De klassen zijn uitgerust met computers en smartboards verbonden met het internet.
De leerlingen
We kwamen in lokaal waar 6 leerlingen bij elkaar zaten en een lerares. Jonathan die vrij was leverde eigenlijk zijn vrije dag weer in om als tolk te fungeren. ASL (American Sign language) is de taal die gecommuniceerd wordt. Mikael en ik zijn slechthorend maar communiceren oraal dus was het sowieso handig om een tolk bij te hebben. De klas waren leerlingen van de middelbare school in de leeftijd tussen 12 tot 16 jaar. Er zaten Canadezen tussen maar ook geïmmigreerde Irakese, Nepalees en een Pool. Aan de hand van de foto’s vertelde ik mijn verhaal. Over mijn reis van Dubai, Zuid Oost Azië, Oceanië en Noord Amerika. Het verhaal wat ik gereisd heb. Het verhaal wordt regelmatig onderbroken door het enthousiasme van de tieners. En het verhaal moet ik ook wat langzamer en geduldig vertellen omdat het ondertussen ook vertaald wordt als ook dat er wel eens door elkaar ‘gepraat’ wordt. De juf in de klas was kon een groot deel over mijn reis mee vertellen omdat ze ook naar een aantal landen is geweest waar ik geweest was. Op het einde van mijn verhaal liet ik foto’s van Canada zien Vancouver Island en de Canadese Rocky Mountains. Geen van allen is daar ooit geweest. Laat staan dat de meeste nooit de Provincie Ontario uit is geweest. Hoe stil dat de leerlingen waren hoe enthousiaster ze werden. Aan het einde van de les wilde iedereen mijn gegevens weten en op de foto’s met mij en Mikael.
Het graf van Thomas Greene
Tussentijds hadden we lunch in Belleville. Voordat we gingen lunchen reed Jonathan langs het kerkhof. We bezochten het graf van Samuel Thomas Greene. De eerste leraar voor doven in Belleville en Ontario in 1870. Het mooie aan het graf is dat het de enige graf van Canada is waar gebarentaal in is gebeiteld in het marmer. De naam Greene is gespeld in alfabetisch ASL.
Een andere klas
1,5 uur later kwamen we terug voor een andere klas. Het nieuws ging blijkbaar snel rond omdat iedereen wist dat wij uit Nederland kwamen en speciaal naar Belleville waren gekomen om de school te zien. De tweede helft van het programma bestond uit om een andere klas bij te wonen. We werden verwelkomt door de leerlingen en sommige leerlingen hadden we al gezien in de ochtend. Dit keer ging het niet zozeer over onze reis maar meer over Canada en Nederland. Als eerste hadden we een test over Canada. Mikael en ik waren er behoorlijk slecht in bijvoorbeeld wanneer is Canada onafhankelijk, wie is de minister president enzovoorts. Daarna ging het over Nederland waar staan wij om bekend zoals de tulpen en de molens. Als laatste deelden we de basics die we kennen in Nederlands gebarentaal (en dan met name het alfabet) en simpele gebaren zoals koffie en thee. De leerlingen lieten ons zien dat er in het Nederlandse en Noord-Amerikaans alfabet niet zo heel veel verschil in zit. Er zitten wel meer verschillen in de algemene gebaren zoals bijvoorbeeld WC, vader en moeder. Aan het einde van de les kregen we nog een leuk presentje mee. Allemaal lekkernijen of producten met een bepaalde smaak die je alleen in Canada kan kopen.
Veel energie en enthousiasme
Waar ik voornamelijk van heb opgestoken deze dag is hoe energiek en enthousiast de kinderen en tieners zijn en hoe nieuwsgierig ze zijn. En hoewel we geen gebarentaal kennen we ons toch verstaanbaar kunnen maken. Grenzen beslechten op deze manier is ook een mogelijkheid om met mensen in contact te komen. Toch denk ik wel dat de typische school zoals deze uitsterft omdat er steeds minder leerlingen zijn. De slechthorenden gaan al naar een reguliere school. Evenals sommige doven. In de provincie Ontario hebben ze er 3 maar bij de andere 2 zijn er nog minder leerlingen dan er op de Sir James Whitney school. Niemand weet hoe het verder gaat in de toekomst, wat zich vanzelfsprekend dan uit moet wijzen.
Noot: ik had gevraagd of ik foto’s wilde maken maar er mochten geen foto’s gemaakt worden van de leerlingen alleen van de campus of de docenten.
Als je dit leuk vind lees dan ook dit:
Dubai, Arabische extravagantie
Nepal, het dak van de wereld blog
No Comments