8 Januari 2015 Pokhara – Naypul – Banthani (2300 m) – 8,5 uur
De Annapurna Base Camp trekking begon al vroeg in de ochtend ben ik opgestaan om mijn spullen te pakken en met de gids mee te gaan. Ik had de spullen de dag ervoor al uitgesorteerd dus kon ik al gelijk vertrekken. Mijn grote tas had ik bij de portier achter gelaten en ben ik met de gids meegegaan. Eerst met de taxi naar het (lokale) busstation waar ik aldaar met de lokale bus naar Naypul werd gebracht. Een lokale bus die zo klein was dat grote mensen er eigen in geperst worden zoals ik. Gezien ik wat langer ben dan de meeste mensen in Nepal. Gelukkig zat ik achterin anders had ik mijn hoofd nog gestoten aan de bagagedragers. Je maakt zo nog wat mee wat de lokale dienst is. Door elkaar gehusseld worden, betalen, en dan met een open deur de mensen in laten stappen van een busdienst waar van de diensttijden niet eens bekend zijn. Eenmaal in Naypul aangekomen kon onze trekking echt beginnen. We moesten ons even in checken voor de veiligheid en de daadwerkelijke trekking vergunning afstempelen. Toen was de tocht begonnen. We kwamen ook diverse andere trekkers tegen die er toch al niet zo heel fris meer uitzagen. Toen vroeg ik bij mij eigen af waar ik aan begonnen was. Dat zou ik nog vaker zeggen trouwens. In Naypul kwam ik er ook nog achter samen met de gids dat ik maar 10.000 Nepalese Rupies bij had en nog 60 US dollar. En dat was veel te weinig. Alles in de bergen is best duur. Omdat alles te voet de bergen in vervoert moet worden. En waar producten schaars zijn, zijn ze duurder. Ik had op zijn minst 20.000 tot 25.000 Nepalese Rupies moeten hebben. Gelukkig dat ik de gids bij had, die zal het wel even regelen. In ieder geval kunnen de volgende dagen wel door met die 10.000. Het begin was redelijk vlak en ging geleidelijk omhoog. Dat was goed vol te houden. Eenmaal ergens in een dorpje aan beland gingen we nog even lunchen voordat we verder gingen. Ik zat naast een oud vrouwtje die dacht dat ik Nepalees was. Zoals meerdere mensen. Zij probeerde ook om te peilen of een van haar kleindochters niet iets was voor mij. Na ze uitgezwaaid te hebben begon het terrein wat ruwer te worden. Terrein ging wat ruiger omhoog en wisselde af met grote bruggen over water. Zag er best cool uit. Wat minder cool was toen ik de trap moest beklimmen. Volgens veel gidsen waren het 3000 treden. Maar een gids had ze echt geteld en kwam uit op ruim 8000 treden. Dat waren er best veel… maar gelukkig dat ik het niet wist toen ik er aan begon. En het was me toch een klim. Een paar keer gestopt om bij te komen. Maar eigenlijk had ik nog veel langzamer moeten gaan om te wennen aan de hoogte. Want toen het terrein een beetje vlak begon te worden. Begon ik misselijk, duizelig en leeg gevoel te krijgen. Vooral de laatste treden leek net of ik bijna flauw zou vallen. Gelukkig in Banthani wat niet veel verder was kon ik 2 uur bijkomen in bed. Na twee uur plat gelegen te hebben kon ik het avond eten opgediend krijgen. In 1 ruimte waar een kachel in het midden staat. Zaten de ‘locals’ TV te kijken naar bloederige serie waar kinderen ook gewoon mee keken. Er waren alleen maar 20ers in de ruimte of in de theehuis waar ik zit. Een dame vond me blijkbaar zo leuk dat ik -tig keer bij haar op de foto ben gegaan. Aangezien ze al een vriend had. Voelde ik me best oncomfortabel omdat ik geen idee was hoe de omgeving in een ander land en cultuur hier op zou reageren. Dus reageerde ik nogal timide.
De eerste nacht was trouwens een stormachtige. Letterlijk trouwens. Door de storm knalde midden in de nacht mijn ruit plus kozijn eruit. Dus heb ik alle spullen gepakt op de grond gelegd voordat alles weg zou waaien en ben ik op een ander bed gaan liggen ver van de wind en dat ging best goed.
9 Januari 2015 Banthani (2300 m) – Ghorepani (2871 m) – Poonhill (3210 m) – 5 uur + 1,5 uur
Vandaag zou een rustige trek worden. Een makkelijkere dan de trek de dag ervoor. Het was voornamelijk gelijkwaardig. Het was nog wel veel lopen. Maar als we omhoog gingen deed ik het rustiger aan. Ik merkte wel dat ik nog niet helemaal gewend was aan de hoogte maar het ging stukken beter. We moesten nog wel uitkijken voor de sneeuw die voornamelijk veel ijs had achter gelaten. Nabaraj mijn gids vertelde al dat we van dag tot dag moeten bekijken of we Annapurna Base Camp wel konden halen. Gezien de laatste dagen zoveel gesneeuwd had is dit gewoon niet te doen en is het zelfs gevaarlijk. We kwamen vroeg in de middag in Ghorepani hadden even in de sterke zon nog op kunnen warmen en onze spullen kunnen installeren in Hotel Moonlight. Moonlight was niet voor niks want ’s avonds is het zo donker dat je de sterren als de maan heel helder ziet. In Ghorepani zagen we de bergen van de Annapurna Range een stuk dichterbij. Ik heb in de middag dat we aankwamen een half uur naar de bergen zitten kijken. Na een uurtje uitgerust te hebben. Gaf de gids mij 2 keuzes. Of ik kon nu naar Poonhill gaan om daar het adembenemende landschap te kunnen zien en niks voor hoeven te betalen of de volgende ’s ochtends vroeg gaan om de mooie ochtendgloed op de bergen te kunnen zien. Maar het is in deze tijd van het jaar heel koud. Dus heb ik van de kou afgezien en zijn we die middag zelf nog omhoog geklommen. Het was een kleine klim en algauw stonden we op Poonhill. Waar je de Dhaulagiri range (met de Dhaulagiri mountain met ruim 8100 meter) en de Annapurna range samen ziet. Maar je zag 360 graden alleen maar bergen. Tot aan de grens met China in de verte. Supermooi gezicht. Die avond met de hotel eigenaar weer om de kachel heen gezeten. Alleen werkte de kachel niet zo en bovendien zaten we zo hoog dat je de kou tot in je botten voelde. Zoals elke dag gingen we na het eten rond 7 a 8 uur naar bed. Je lichaam heeft zoveel te voortduren gehad dat hij ook in 10 a 11 uur slaap moet herstellen.
10 januari 2015 Ghorepani (2871 m) – Tadapani (2595 m) – 6,5 uur
Vandaag was toch wel het meest pittige van heel de toer omdat heel de weg was besneeuwd. Eerst gingen we omhoog waarbij we de ‘gouden bergen’ mochten aanschouwen door het ochtendlicht van de zon. Maar ook dat diverse stukken ook ijs is. Het meest gevaarlijke was een deel van de afdaling in het begin waar we slipperend en zeer voorzichtig een stenen trap af moesten dalen die volledig was geijzeld. Toch was dit gedeeld wel het gaafste van vandaag. Omdat je meer dan de helft van de dag in een soort kloof loopt waar je het water volgt in het sneeuw witte landschap. Waar veel bomen staan en met de zon bovenop gaf het best een sprookjes achtige sfeer. Na de lunch halverwege. Kreeg ik nog een vraag van de eigenaresse van het theehuis hoeveel een gehoorapparaat kost in US dollars. Aangezien zelf ook heel slecht hoorde volgens onze gids. Omgerekend was het best veel. Teveel wat een Nepalees kan betalen. Dus kreeg ik gelijk een idee of er niet een of andere manier is in Nederland om oude gehoorapparaten in te zamelen voor de mensen in Nepal. Zij kunnen ze namelijk goed gebruiken. Na de lunch ging het weer berg af… deze bergkam had iets meer zon gehad dus was er meer modder. daarna ging het weer steil omhoog. Waar we de eerste Rhodondendron boom in bloei zagen staan. Wat best bijzonder is. Maar je moet je nog meer voorstellen hoe bijzonder het is om die Rhodondendron bossen volledig in bloei te zien tijdens de lente. Uiteindelijk kwamen we in Tadapani terecht. Waar ik na een aantal saaie avonden een zeer leuke avond had met diverse groepen trekkers rondom de kachel zaten die het nu wel goed deed. Brazillianen, Duitsers, Chinezen, Tsjechen en zelfs een verdwaalde Nederlandse. Ontzettend veel gelachen die avond en gepraat over hetzelfde ABC (Annapurna Base Camp) en over de kou end uur eten in de bergen. Omdat er geen elektriciteit was, omdat we halverwege onze tocht vandaag de hydrolijn kapot was gegaan. Al het water spoot alle kanten op. Werd alles met kaarslicht verlicht. Toch nog een warme douche gehad want daar was ik die dag wel aan toe.
11 januari 2015 Tadapani (2595 m) – Chomrong (2100 m) – 5 uur
Het meest afwisselende gedeelte kwam vandaag. We gingen het eerste uur de besneeuwde berghelling af waar we echt voor moesten uit kijken. Nabaraj zei al tegen mij misschien dat we niet naar Annapurna Base Camp kunnen gaan (ABC) omdat heel de weg zo glad en besneeuwd was. Over een stukje van 300 meter naar beneden hebben 1 uur overgedaan. Ik zei tegen hem we kijken in Chomrong wel. Eerst maar eens kijken of ik het haal. De route was redelijk makkelijk. Eerst helemaal naar beneden waar we uit kwamen in een prachtige vallei waar we de zonsopgang zagen. Er stroomde een rivier doorheen. Kinderen gingen naar school. Alles zag er zo groen uit. De boeren waren begonnen om hun land te bewerken met hun Yak. Bloedmooie omgeving waar we heel de middag in hebben gelopen. Helemaal naar beneden en vervolgens weer helemaal omhoog. Aan de andere kant van de bergkam lag Chomrong. Chomrong lag aan de voet van het Annapurna gebergte. De bergen zagen er vanaf de voet er nog indrukwekkender uit. We zagen Annapurna South (7291 m) en de Hiunchuli (6441 m). Een uur heb ik naar deze bergen zitten kijken. Zo mooi zo puur. Omdat Chomrong in verhouding een stuk lager ligt dan de rest van de plaatsen heeft dit theehuis geen kachel. Toch moet ik zeggen dat ik me heb zitten vernikkelen in de kou. Zo blijk dat ik mijn slaapzak bij mij he
12 januari 2015 Chomrong (2100 m) – Dovan (2505 m) – 6,5 uur
Deze route ging dus alleen maar omhoog en omhoog. Zwaar was het zeker. Maar nog niet helemaal zwaar. Want dat zou die dag erna worden. Ik had de dag ervoor nog met de gids besproken en de gids zei dat het OK was om de route belopen. Dus ik ga toch nog ABC zien hoopte ik op. Het was zwaar, qua afstand is het relatief kort. Maar omdat je hele tijd omhoog gaat duurt het even voordat je Dovan bereikt hebt. Ondertussen kwam ik ontzettend veel Koreanen tegen. Voor hun is het vakantie rond deze tijd. Dus besluiten ze met zijn allen Annapurna Base Camp heen en terug binnen 5 dagen te doen. Alles is mogelijk maar het is toch intensief. Nadat we Dovan hadden bereikt. Was het tijd voor rust. Ik zag nog 2 Koreanen zo uitgeput zijn dat ze in de stoel voorover op de tafel hebben liggen slapen. Zo uitgeput maar toch gingen ze door naar MBC (Macchapuchre Base Camp). Aangezien mijn doel zo dichtbij was door sowieso MBC te bereiken. Wilde ik eigenlijk ook door. Maar de gids zei dat ik 10 dagen heb dus alle tijd. Dus zat ik ’s avonds weer met de gids en de ‘locals’ rondom de TV. Het viel me nu pas op dat Nabaraj een aantal woorden goed Nederlands kent: ‘Lekker Soeppie’, Welterusten, Laten gaan, Goede Morgen. Wel zo makkelijk als je nog een keer iets uit moet leggen als engels niet goed lukt.
13 januari 2015 (Dovan 2505 m) – MBC (3700 m) – Annapurna Base Camp (ABC) (4130 m) – 9,5 uur
Dit was de meeste intensieve dag van alles. Mijn gids had voorgesteld om eerst naar MBC te lopen en omdat het heel koud kan zijn om gelijk die dag ook naar Annapurna Base Camp (ABC) te gaan. Eerst ging de weg omhoog naar Deurali. Dat ging nog best goed. Dat is aan de rand van het ‘kale maanlandschap’ waar vegetatie overgaat in sneeuw en rots. Dus ik maakte een foto en 3 vrouwen kwamen net terug van MBC. Die hadden daar een aantal dagen gebivakkeerd en ze konden maar 1 ding zeggen. Dat het koud was. Dus we namen eerst de lange route naar MBC. De korte route is niet mogelijk omdat de zon er vol op stond en dat je anders de diepte in zou kunnen storten door schuivend ijs en sneeuw. Dat het gevaar heel reeël was dat de gids van te voren al een aantal verhalen had verteld dat Trekkers regelmatig ook zonder gids gaan, verdwalen en uit eindelijk overlijden of Trekkers die alle nodige risico nemen om perse hun hoofddoel te bereiken en dat uit eindelijk fataal afloopt. Ook zagen we onderweg diverse Lawines die enige dagen geleden naar beneden waren gekomen. Wat helaas ook de lokale dieren volledig aan flarden had gescheurd. De weg naar boven was zwaar. De lucht werd steeds ijler. Verhoogde hartslag en sneller ademhalen. Het stuk zag er makkelijk uit maar op ruim 3300 meter hoogte voelde deze heuvel als een enorme berg. Toen ik dacht dat ik MBC bereikt had moesten we nog een half uur doorlopen en het voelde meer dan een 2 uur. Geheel uitgeput kwam ik aan op Macchapuchre Base Camp. Na een half uur gerust te hebben en ‘ingecheckt’ te hebben in het Theehuis. Een half uur theeleuten en dan 1,5 uur naar Annapurna Base Camp. 1,5 uur omhoog. Halverwege kwam ik de Brazillianen tegen die een rotgang naar Annapurna Base Camp waren geweest. Het voelde nog zwaarder om boven de 4000 meter uit te komen. Maar de omgeving was desolaat, koud, maar puur heel puur natuur. Sneeuw en Rots dat zo intimiderend maar ook mooi kan zijn. De wolken die de mist vormen maken het geheel een zeer surrealistisch indruk. Het ‘Bassin’ het plateau wordt de Annapurna Sanctuary genoemd: een Annapurna Heiligdom. Als heiligdom voelt het. En uiteindelijk had ik het gehaald. Eindelijk. Een half uur rondgehangen maar vooral stilgestaan aan de omgeving. Emotioneel moment van alles wat je doorgemaakt hebt dat je het uiteindelijk gehaald hebt. Maar we waren er nog niet… ik moest ook nog terug naar MBC. Het was daar minder koud (-15 C). Dat ene uurtje naar beneden waren de meest ‘klote’ van heel de trip. Was uitgeput door de ijle lucht en de kou trad in want de zon verdween al achter de bergen. Regelmatig naast het pad gestapt waardoor ik op heuphoogte wegzakte in de sneeuw. Eenmaal bij MBC aangekomen ben ik even een half uur plat gaan liggen. Vervolgens naar een ander gebouw gegaan om te gaan eten. Het gebouw zat vol met Koreanen. En ik voelde me helemaal niet gewenst. Terwijl ik toch een gast was. Omdat het een puur Koreaanse aangelegenheid moet zijn. Maar goed na een goede maaltijd nog getoast op het bereiken van ABC. Gelijk daarna ben ik naar bed gegaan. Voor de eerste keer ook mijn muts opgezet. Want het was echt heel koud!
14 januari 2015 MCB (3700 m) – Chomrong (2100 m) – 8 uur
Omdat het eerste nieuws al bekend was over de busstaking en met het hoog op de stemming van de grondwet. Was het dus heel onzeker of de bussen vanuit de bergen wel zouden rijden. Anders zou het ipv 500 rupi 4000 rupi kosten voor de taxi. De gids had mij nog een andere voorgesteld en die zou dan 3 dagen langer duren (totaal van 11 dagen) en we zouden weer veel omhoog moeten, want hij was dat verplicht vanuit de organisatie. Gezien mijn knieklachten die ik vandaag had. Was het beter om toch maar de volgende dag de laatste bussen te pakken. De weg naar beneden ging wel een stuk sneller. Maar ik voelde dat het niet zo goed ging met mijn rechterknie. Doordat ik gisteren vaak weg ben gezakt in de sneeuw had mijn knie een tik gekregen. Dus waarvan je dacht dat naar beneden een stuk makkelijker was… nou nee. Veelal de pijn verbeten en op de terugweg zagen we nog meer Koreanen. Die in mijn ogen alleen maar blij waren. In Dovan, waar ze een televisie hadden, was het nieuws duidelijk slechter. Dat morgen echt de laatste bussen zouden rijden. Dus we moesten echt naar Chomrong. Na de pijn te verbijten uiteindelijk in Chomrong aangekomen. Zo moe omdat we best veel gelopen hadden. Weer naar boven gekeken en mijmerend te denken dat je daar toch bent geweest.
15 januari 2015 Chomrong (2100 m) – Naygul – 6,5 uur
Het einde was daar. Een uur eerder vertrokken om zeker te weten dat we de bussen zouden halen. Met de ochtendgloren weer veel zitten verbijten met mijn knie en ook mijn enkel die bijna dubbelklapte. Maar langzamerhand werd de route steeds platter. Een zwerfhond liep een stuk mee maar daar kwam gauw een einde aan toen we een andere zwerfhond tegen kwamen. En er plots gevochten werd. Wat best beangstigend was. De Gids probeerde nog stenen te gooien om de honden te verjagen maar dag ging niet. Het vechten ging maar door. 10 minuten gewacht en toch onze route vervolgt en de vechtende honden achter gelaten. De laatste 1,5 uur zagen we de eerste glimpen van de moderne samenleving: de eerste auto in 8 dagen. Ik zag diverse mensen starten met hun trekking. Ik dacht… weten zij wel wat ze te wachten staan? De weg was vlak en we volgende onze weg naar Naygul waar we eerste nog moesten afstempelen en vervolgens de bus konden pakken naar Pokhara. Er stonden daar ook al taxi chauffeurs en die vroegen of we een rit naar Pokhara wilden omdat de meeste buschauffeurs zouden staken voor 4000 rupi is ongeveer 40 dollar). Gelukkig konden we met een bus mee. Maar die busrit was best eng. Want door elk gaat waar hij als een rotgang door heen reed gingen de mensen een half meter door de lucht. De vering leek niet goed afgesteld. Want de bochten nemen zaten alle passagiers aan 1 kant. Zelfs de locals begonnen te klagen. Dus er was duidelijk iets mis. Gelukkig halverwege op een andere bus kunnen stappen. En we waren na 1,5 uur veilig ik Pokhara.
Wat ik al zei in mijn vorig verslag. Hoe moeilijk het ook is, hoeveel je afgezien hebt. Het was oh zo de moeite waard. Meer over de Annapurna Base Camp trek of check hier op de lonely planet
No Comments